N.B.! EPISTULAS LEONINAS ACCIPIS G R A T I S ET S I N E ULLA OBLIGATIONE. NAM LEO LATINUS PUTAT HOMINIBUS LATINAM LINGUAM DISCENTIBUS AUT DOCENTIBUS CORDI ESSE VERBA LATINA. SI TAMEN TALES EPISTULAS ACCIPERE NON VIS, RESCRIBE HOC NOBIS: TUM STATIM NOMEN TUUM EX INDICE ACCEPTORUM TOLLEMUS.

SAL.PL.DIC. S.V.B.E.E.V.

En habes EPISTULAM LEONINAM VICESIMAM PRIMAM.

Primo legas, quaeso, MYTHUM illum PERSEI et Medusae et Andromedae illustrissimum a Gustavo Schwab enarratum, a me in Latinum conversum.

Deinde, cara lectrix, care lector, tibi praebeo partem RECITATORIS Latine redditi novissimam; hoc mense in Germaniae cinemateis monstrabitur cinema secundum argumentum huius fabulae confectum. Suspenso animo exspecto, hoc cinema quale sit.

Tum invenies nonnulla VOCABULA ANATOMICA; sequentur multa alia huiusmodi. Bene notum est integram anatomiae nomenclationem positam esse in fundamentis Graeco-Latinis. Utinam medici Latinitatem dediscentes ne amittant hoc heredium pretiosum!

Denique Tibi commendo FRAGRANTIAM et GLOSSARIUM FRAGRANTIAE opera Latinissima, quibus lectores studebam docere necnon delectare.

Utinam pancraticê valeas mihique favere pergas!

Medullitus Te salutat

Perseus, filius Iovis, unâ cum matre Danae ab avo Acrisio, cui oraculo praedictum erat se a nepote privatum iri a throno et vitâ, cistae inclusus in mare proiectus est. Cum Iuppiter eos servavisset a maris tempestatibus, apud insulam Seriphum ad terram natavêrunt. Ibi duo fratres regnabant, Dictys et Polydectes. Dictys piscabatur, cum cista illa adacta est; quam ad terram traxit. Ambo fratres magnâ cum caritate coluêrunt desolatos: Polydectes matrem Persei in matrimonium duxit, Perseus ab eo diligenter educatus est.

Cum Perseus adolevisset, vitricus ei persuasit, ut proficisceretur ad magna facinora committenda. Iuvene audaci annuente mox inter se consensêrunt quod a Perseo amputandum esset caput Medusae atrocissimum idemque afferendum rêgi in urbem Seriphum.

Perseus profectus deisque ducentibus vênit in regionem remotam, ubi Phorcys versabatur, pater multorum monstrorum horribilium. Ibi primo incidit in tres Phorcydis filias, quae appellabantur Graeae aut Grauae. Quae fuêrunt capillîs cânîs iam innâtîs et omnes tres uno tantum oculo unoque tantum dente communi, quos unâ alii mutuos dabat adhibendos. Perseus autem iis et oculum et dentem eripuit, et cum eum flebiliter orarent, ut sibi redderet res, quibus carêre non possent, Perseus dixit se non redditurum esse nisi eâ sub condicione, ut sibi monstrarent viam, qua venîret ad nymphas. Haec animalia haud minus mirabilia erant calceîs âlâtîs et sacciperio dorsuali in locum perae supposito et galeâ, quae erat pelle caninâ confecta. Is, qui his rebus erat indutus, poterat volare, quo voluit, videbat, quem voluit, nec ab ullo videbatur. Has res Perseus ut possidêret profectus est.

Filiae Phorcyis, cum Perseum duxissent ad nymphas, dentem oculumque recepêrunt. Apud nymphas invênit sumpsitque quae cupivit; sacciperium sibi iniecit, calceos âlâtôs sibi induit, galeam capiti imposuit. Praeterea a Mercurio accêpit falcem aeneam, hisque rebus instructus volavit ad oceanum, ubi ceterae filiae tres Phorcyos, Gorgones, habitabant.

Sôla Gorgo tertia, cui nomen erat Medusa, erat mortalis; itaque Perseus emissus erat, ut eius caput afferret. Qui monstra invênit dormientia; eorum capita obsita erant squamîs draconeîs, serpentibus tamquam capillîs obtecta; magnîs dentibus instructi erant tamquam sues feri; manibus aeneis, âlîs aureis, quibus volabant. Quicumque ab iis aspectus erat, mutatus est in lapidem. Hoc scivit Perseus. Facie aversâ constitit ante dormientes Gorgones triplicemque eorum imaginem non recêpit nisi in aeneo scuto sui fulgido, tamquam speculo: sic cognovit gorgonem Medusam. Minervâ ducente monstri dormientis caput amputavit, vix hac re confectâ – e trunco corporis exsiluit equus âlâtus, Pegasus, et gigas nomine Chrysaor; ambo erant animalia a Neptuno creata. Perseus nunc caput Medusae sacciperio indidit et abiit dorso monstris adverso, sicut vênerat. Interim sorores Medusae surrexerant. Trunco sororis necatae aspecto âlîs profectae sunt, ut raptorem persequerentur. At galea nympharum Perseum celavit illarum oculos, ut eum nusquam invenirent.

Perseus interim in aëre a ventis correptus modo huc modo illuc agebatur. Nunc volavit versus occidentem et denique deorsum volavit in regnum rêgis Atlantis, ut ibi paulum requiêsceret.

Atlas autem custodiendum curabat lucum fructuum aureorum plenum, in quo ingens draco vivebat. Frustra devictor Gorgonis rogavit regem, ut sibi sineret apud se pernoctare; Atlas de possessione suâ aureâ sollicitatus Perseum e palatio expulit immisericorditer. Tum Perseus irâ incensus: „Tu" inquit „mihi congaudes nullo modo: ergo saltim accipies donum a me." Deinde Gorgonem e sacciperio sumpsit, faciem avertit Gorgonem obtinuit rêgi Atlanti. Tum Atlas tantus quantus erat, statim in lapideum montem est mutatus. Barba et capilli capitis in silvas extensi sunt; umeri, manûs, ossa facta sunt dorsa saxosa, caput in culmen altum mutatum crevit usque ad nubes.

Perseus autem âlîs denuo indutus galeâ impositâ in aëra volavit. In volatu suo vênit ad lîtus Aethiopiae, ubi regnabat rex Cepheus. Ibi conspexit virginem scopulo maris prominenti alligatam. Nisi eius capilli capitis aurâ commoti essent, Perseus virginem putavisset esse statuam. Qui fascinatus est puellae pulchritudine. „Dic" inquit „pulchra virgo, quare hic vîncta es? Dic, quaeso, terrae tuae nomen, dic nomen proprium!" – Puella vîncta tacebat pudore affecta; quae verita est, ne alloqueretur virum alienum, et libenter faciem manibus obtexisset, si se movêre potuisset. At nihil potuit nisi oculos complevit lacrimis. Tandem, ne vir alienus crederet se culpam occultare eum, respondit: „Ego sum rêgis Cephei filia, vocor Andromeda. Mater mea erat gloriata se esse pulchriorem quam filias Nerei, nymphas marinas. Inde cum Nereides irascerentur, earum amicus Neptunus curavit, ut terra inundaretur et infestaretur ab ingenti lamiâ omnivoro. Oraculo promissum est homines ab hac strage liberatum iri, si ego, filia rêgis, obicerer lamiae devoranda. Populus ursit patrem meum, ut uterêtur hac ratione salutis, et îdem cum esset desperatus, non potuit quin me ad hoc saxum alligâret."

Sermone nondum finito undae resonuêrunt ex abysso maris emersit monstrum horribile, quod pectore latissimo totam aquae superficiem obtegebat. Puella clamorem magnum edidit; simul pater materque visi sunt appropinquare, ambo solacii expertes, sed vultu matris etiam apparuit conscientia culpae. Parentes filiam vînctam amplexi sunt, sed ei nil attulêrunt nisi lacrimas et lamentationes. Nunc vir alienus coepit loqui: „Lamentandi" inquit „sat multum temporis vobis restabit; hora salutis est brevis. Ego sum Perseus, proles Iovis et Danaês; vici Gorgonem; âlîs mirabilibus per aëra feror. Etiamsi virgo esset libera eique esset optio eligendi, equidem non essem gener contemnendus! Nunc autem eam peto praebens salutem. Accipitisne condicionem meam?" Quis cunctatus esset tanto in discrimine rerum? Parentes laeti polliciti sunt non sôlum filiam, sed etiam pro dote regnum proprium.

Dum de his agunt, monstrum illud annatâverat tamquam navigium remigiis celeribus instructum, ut nunc fundae iactu tantum a saxo abesset. Tum subito iuvenis sursum prosiluit in nubes. Monstrum autem umbram viri vîdit in maris superficie. Cum furiosê inveheretur in eam tamquam in hostem sibi praedam erepturum, Perseus ex aëre aquilae more deorsum volavit, volitans dorsum bestiae intravit et gladium, quo Medusam necaverat sub bestiae capite in truncum sepelivit usque ad capulum. Vix gladium extraxerat, piscis modo sursum in aëra saluit, modo submersus est fluctu, modo utramque in partem saeviit tamquam aper, quem canes persequuntur. Perseus ei unum vulnus post aliud inflixit, usque dum obscurum sanguinis fluentum e gutture lamiae prorumperetur. Interim alae semidei madidiores erant, quam ut Perseus diutius audêret iisdem aquâ ponderosis se mandare. Feliciter accidit, ut vidêret scopulum, cuius cuspis extrema e mari eminuit. In eodem saxi pariete manu sinistrâ nixus ferrum ter, quater intestinis monstri impêgit. Mari abactum est ingens cadaver, ut mox fluctibus absumerêtur.

Perseus autem interim in terram saluerat, saxum enixus virginem, a qua oculîs gratîs et amorosîs salutatus est, e vinculis liberavit. Cum eam parentibus apportaret felicibus, receptus est palatio aureo sponsus factus. Cena nuptialis adhuc nidorabat, horae patri et matri, sponso sponsaeque servatae cito cedebant sine curis, cum subito castri regii aulae anteriores repletae sunt tumultu fusco, frementi. Phineus enim, frater Cephei rêgis, qui prius petiverat Andromedam neptim suam, sed ultimâ in necessitate deseruerat, cum catervâ bellatorum appropinquavit, ut postulationem suam renovâret. Phineus hastam vibrans cum oecum nuptialem intrâret, Perseo miranti inclamavit: „Ecce me venientem, ut uxorem ereptam ulciscar; neque âlîs neque a patre Iove mihi eripiêris!" Sic clamabat hastam iacturus; tum Cepheus rex surrexit a cenâ. „Frater furiose" inquit „quid est, quo incitêris ad facinus tam nefarium? Amata tibi non rapta est a Perseo; quae tibi iam illo tempore erepta est, cum aspectans passus es illam vincîri nec patruus nec amatus adiuvisti. Cur tu non ipse pretium e saxo tibi attulisti, cui erat affixum? Velim nunc saltim ne gravêris eum, qui me senem consolatus est filiâ servatâ!"

Phineus Cepheo nihil respondens vicissim vultu acerrimo mox fratrem, mox rivalem aspectabat, quasi deliberaret, quem primum hastâ peteret. Denique post brevem moram, irâ incensus hastam vehementissimê iaculatus est in Perseum; at cum errasset, telum adhaesit tomento. Nunc Perseus de cubili prosiluit et pilum iaculatus est in ianuam, per quam Phineus invaserat, necnon hostis sui acerbissimi pectus transfossum esset, nisi idem saltu post altare domesticum facto se servasset. Telo fronti iniectum erat unius ex Phinei comitibus, quo factum est, ut comites invasoris comminus pugnarent cum deterritis convivis ad mensam cubantibus. Diu et atrociter pugnabatur; sed invasorum numerus erat maior. Denique Perseus, iuxta quem frustra se collocavêrunt sponsa sponsaeque parentes supplicantes, a Phineo eiusque aliquot milibus comitibus circumdati sunt. Undique sagittae praeter eos volabant tamquam grandines in procellâ. Perseus umeros pîlae annixus est, ut dorsum obtegerêtur. Inde ad exercitum hostîlem versus impetum hostium repellens unum post alium prostrâvit. Denique cum vidêret fortitudinem a multitudine superari, consilium cepit uti ratione ultimâ, sed infallibili, quae sibi praesto erat.

„Cum me coêgeritis" inquit „auxilium afferam ab hoste priore! Qui adhuc est amicus meus, avertat faciem suam!" His dictis e sacciperio, quod semper pendêbat e latere suo, exêmit caput Gorgonis idemque porrexit primo adversario, qui modo in se invehebatur. „Quaere alios" hic primo obtutu contemptim vocavit, „quos talibus mirionibus possis terrêre." At manum cum levaret pilum missurus, medio in hôc motu est petrificâtus, ut similis fieret statuae. Sic autem factum est de uno post alium. Denique tantummodo relicti sunt ducenti. Tum Perseus capite Gorgonis in tantam altitudinem sublato, ut omnes idem conspicientes fierent lapides rigidissimi.

Nunc demum Phineum paenituit belli iniusti. A dextris et a sinistris nihil conspexit nisi statuas lapideas perquam variê positas. Amicos nomine appellat, infideliter tangit corpora proximê stantium: omnia sunt marmorea. Tanto horrore perfusus est, ut e contumaci fieret supplicans. „Mihi" inquit „relinquas vitam, tibi sint regnum et sponsa!" vociferatus timidam faciem avertit. At Perseus mortis novorum amicorum memor misericordiâ non est commotus. „Proditor" clamavit irâ incensus, „monumentum tui fingam in domo soceri mei sempiternum!" Nunc Phineus, quantopere studebat evitare conspectum capitis horrifici, tamen mox oculum eius strinxit terriculamentum porrectum: tum Phinei collum obriguit, oculi eius umidi obduruêrunt in lapides facti. Itaque Phineus cônstitit in loco, vultu timido, manibus demissis, habitu corporis servili, devoto.

Nunc Perseus Andromedam, amatam suam sine impedimento domum duxit. Per multos dies felices erat victurus necnon repperit matrem suam Danaên. At fatum Acrisii avi sui expletum est ab ipso Perseo. Ille enim oraculum timens aufûgerat ad regem alienum in terrâ Pelasgorum regnantem. Ibîdem adiuvabat ludos celebrare, cum Perseus advênit, qui Argos iter faciebat avum salutaturus. Disco infeliciter iacto avus interfectus est manu nepôtis, qui illum neque nôverat neque icere voluit. Haud diu Perseum latuit facinus sui. Summo maerore affectus Acrisium extra urbem sepelîvit et iter fêcit in regnum, quod avi morte herêdio accepit. Tandem non diutius vexatus est fato invidioso. Andromeda enim Perseo peperit multos filios magnificos, quibus gloria patris perpetuaretur.

orig. Gerichtssaal.

orig. Hermannstadt. Dacoromanice: Sibiu. Orbis Latinus 80.

Et res et vox inventae esse videtur ab Anglis, qui aetate colonialismi in Africa australi contra ‘Buros’ pugnantes primum omnium condidisse dicuntur talia ergastula.

Latinistae Vaticani ineptos anglicismos vel italianismos proposuerunt ad hanc notionem Latinê denominandam: campus *concentrationis [AAS 61,276], publicae custodiae campus [AAS 60,927 ]; campus civibus segregandis [L.E. AAS 81,600].

Verbum campi Latinum non sat accuratê respondet verbo Anglico "camp" et Italico "campo".

orig. Waffen-SS

orig. Kaufrecht.

*nacista,-ae m.

orig. Nazi (= Nationalsozialist). i.q. socialista nationalis, factionis Hitlerianae assecla.

praecursōrēs,-ōrum m.

orig. Avantgarde.

cfr Fr. retroactif. Latine retroagere.

orig. das Dritte Reich

orig. Sachsenspiegel.

Liber lêgum mediaevalis ab Eike von Repgow scriptum.

In hôc Orbe Picto mirabili 35.000 (triginta quinque milia) notionum imaginibus sunt illustrata et quinque linguis Europaeis denominata: Theodiscâ et Anglicâ et Francogallicâ et Hispanicâ et Italicâ. Nos autem coepimus addere vocabula Latina, quorum hôc loco praebemus partem earum primam, quae spectant ad anatomiam (V. HOMO = VOCABULA ANATOMICA I). Provinciae rerum, quarum imagines et vocabula in Klettiani Orbis Picti paginis 920 (nongentis viginti) inveniuntur, sunt hae quae sequuntur:

I.ASTRONOMIA – II. TERRA – III.REGNUM PLANTARUM – IV.REGNUM ANIMALIUM – V.HOMO – VI.NUTRIMENTA ET INSTRUMENTA COQUINARIA – VII.DOMESTICA – VIII.PLASSATIO DOMESTICA ET OPERA HORTULANA – IX.VESTIMENTA – X.INSTRUMENTA PERSONALIA – XI.ARS ET ARCHITECTURA – XII.COMMUNICATIO ET INSTRUMENTA GRAPHEICA – XIII.TRANSPORTUS ET VEHICULA – XIV.ENERGIA – XV.SCIENTIAE – XVI.ATHLETICA ET LUDICRA.

Babae, quanta copia! quanta ubertas! quanta multiplicitas! Qui Orbis Pictus etiam lexicographis Latinitatis recentioris est aurifodina et cornu copiae. Nam iidem vocabulis linguarum, praesertim Romanicarum, in eodem indicatis usi saepe perfacile inveniunt vocabulum Latinissimum. En cara Lectrix, care Lector, habeas partem anatomicam huius enchiridii singularis vocabulis Latinis ditificatam (VOCABULA ANATOMICA I = V. HOMO I).

FABULA PATRICII SÜSKIND IN LATINUM CONVERSA

Fabula Romanica a.1985 edita, c.t. „Fragrantia – Historia homicidae" est liber Theodiscus in toto orbe terrarum plurimum divenditus. Ex opere Erici Mariae Remarque edito, c.t. „In occidente nihil novi", nullus liber Theodiscus toties est venditus quoties „Fragrantia". Cinemate secundum eiusdem libri argumentum a Thoma Tykwer atque Bernhardo Eichinger confecto, quod m.Sept. a.2006 inceptum est in cinemateis monstrari, „Fragrantia" ad novam claritudinem pervenit. In hac re iterum iterumque disputatur, quatenus mundus huius fabulae olfactorius summâ cum subtilitate descriptus exhiberi possit cinemate, quo nullus sensus possit concitari nisi oculi et aures.

Mihi quidem hac fabulâ primo perlectâ erat persuasissimum: hoc opus a me conversum iri in Latinum, aut, ut dicam verbis Grenulii Süskindiani: hoc diadema fragrantiarum a me fabricatum iri, quanticumque constaret!  

At quomodo hoc facerem?  In litteraturâ Latinâ nusquam exstat fabula Romanica comparabilis – ne dicam de fabulâ „postmodernâ", qualis „Fragrantia" a viris litteraturae doctis esse dicitur. Fabulae Romanicae in litteraturâ Latinâ generaliter sunt perquam rarae, antiquae fabulae Romanicae Latinê scriptae  nobis traditae non sunt nisi tres: Petronianum „Satyricôn librorum" fragmentum et Apuleii „Asinus aureus" (i.e. „Metamorphoses") et „Historia regis Apollonii Tyri". 

Sed in hac fabulâ Latinê reddendâ, quae agitur saeculo duodevicesimo, vix ullae voces novatae sunt necessariae – praeter eas, quae ab ipso auctore in textu originali sunt confictae. E contrario pleraque verba locutionesve invenies in litteris Latinis iam pridem scriptis – si quidem fontium peritus es satisque patiens.  Nam in modernis textibus Latine reddendis imprimis eo difficultates exoriuntur, quod in lexicis vernaculo-Latinis nequaquam indicantur omnia  vocabula Latina aetatis antiquae – ne dicam de vocabulis litteraturae mediaevalis et neolatinae.

Cum in Oriente Extremo fungerer munere lectoris universitarii, per binarum feriarum semestralium spatium, per hiemem annorum 2002 et 2003 et aestatem anni 2003, per tempus sat longum, adhibitis multis lexicis bonis (variarum disciplinarum, quales sunt botanica, zoologica, pharmaceutica, medicinalia) et chartothecâ, cuius nŏtae scriptae erant spatio fere tricennali, quo perlustraveram litteras Latinas omnium aetatum, a Latinitate priscâ ad recentissimam – effectum est, ut paulatim et gradatim maturesceret „Fragrantiae" Süskindianae versio Latina, qua postquam saepe muginatus conatusque erravi, denique tam contentus sim, ut pro certo habeam eandem neque argumenti neque sermonis fidelitate cedere Fragrantiae in quamvis linguam modernam conversae.  (N. Groß) 
 

Domus editoria  LEO LATINUS

336 paginae, 11,2  x 18  cm, liber charta contectus.

ISBN 978-3938905-31-9
num.mandatelae: 00606 pretium €  32,00

In „Glossario Fragrantiae" inveniuntur et voces locutionesque Theodiscae textûs originalis earumque translationes in linguas modernas (Anglicam, Francogallicam e.al.) et fusae explicationes commentariique, haud raro etiam tractatiunculae prolixiores multis excursibus, anecdotis citationibusque instructae, quae spectant ad provincias scientiae maximê varias, praecipuê litteraturam, philosophiam, historiam, religiones, geographiam, chemiam, biologiam, pharmaciam, medicinam, artes fabriles, technologiam necnon magnam copiam praeceptorum culinarium.

Ecce pauca tantum lemmata tractatiuncularum maiorum:  abracadabra (de etymo huius illustris formulae magicae), accipiter (avis rapax, eius nomen moresque), anas (genus avium, earum conspectus, mores, praecepta anates coquendi), anthrax (origo atque historia huius luis perniciosae, testimonia, loci biblici, Homerici e.al.), Austria (historia huius terrae illustris), bacchanal (causa et eventus bacchanalis Romani, Latina inscriptio prisca: senatûs consultum de Bacchanalibus, Livius eqs.), cholera (symptomata, causae, therapîa), coriarius (historia artis coriariae, descriptio methodorum huius artis accurata), Cucania (terra otiosa phantastica quomodo describatur in fabellis, musicâ, arte figurativâ), Diderot (eius vita operaque), dysenteria (huius morbi epidemici  symptomata, causae, processus, therapîa), figura Veneris (positiones coitûs venerei, quales memorantur apud Lucretium, Horatium, Ovidium, Martialem, in Kamasutrâ, Jou Pu Tuan, in Nicolai Chorieri „Aloisiâ Sigeâ", denique apud Van de Velde, Kinsey, Hite. Hugonota (historia Hugonotarum), Iesuita (historia Ordinis Iesuitarum), lacerta (lacertarum conspectus moresque), Lapponia (terra Lapponum,  eorum mores consuetudinesque, tarandri, Vir Natalicius, eqs), lichen (qualis sit eius structura, quantum valeat), lien (hoc organum corporis cuius sit structurae, quid valeat), masso (Massonum unio secreta quid valeat, Massonum historia, lêgesque. ,Mississippium (adnotationes ad hoc flumen factae, addito delectabili deverticulo, quod spectat ad Marci Twain orationem infamem in „Coetu Stomachico" habitam), myron (notio, compositio, historia myrorum)  myropoea (historia, ars technica myra conficiendi), natrix (structura, vita natrîcum serpentium), placenta (Catonis placentae Romanae, praecepta placentas furno coquendi moderna: placenta damascenorum, torta cerasĭna Nigrisilvana), rattus (species, mores, loci litteraturae ad rattos pertinentes: E.A. Poe, duo cantica rattorum Iohannis Volfgangi de Goethe, originalia et Latinê reddita), ricinus (eius vita et desideria, quale sit munus ricini  allegoricum in Süskindii „Fragrantiâ"),  Russo (vita operaque Iohannis Iacobi Rousseau), saccharum (historia arsque technica sacchari conficiendi), salamandra (trituri salamandraeque: structura moresque, „exercitium salamandri" sodalicii studentium), Saxonia (historia Saxoniae, additae sunt vitae prolixae magnorum Latinistarum Saxŏnum: Hedericus, Scheller, Georgesius, Theragrus, Opifer), sericum (historia arsque technica serici fabricandi), socolata (historia arsque technica socolatae fabricandae), syphilis (huius luis symptomata, causae, historia, origo, litterae Latinae: Fracastorius e.al.), talpa (structura moresque talparum et heterocephalorum glabrorum), tilia (ratione botanica atque philologa considerata: 2 versiones Latinae cantici, c.t.: „Ad fontem ante vicum..."), varicellae (huius morbi symptomata, quomodo oriatur, quomodo distinguatur a variolis), variolae (symptomata, origo), Voltarius (vita operaque),  zoon polemion (tractatiuncula de bestiis hominibusque periculosis scripta), De Patricio Süskind  (de Patricii Süskind vitâ operibusque)  e.m.al. 

Lectori huius operis offertur – ut ita dicamus - hortus uberrimus maximêque versicolor plenus plantarum rararum, quae digestae sunt in ordinem alphabeticum – ab Abracadabrâ usque ad zoon polemion. Denique tractatiuncula de Patricii Süskind vitâ operibusque scripta. Et haec omnia scripta sunt sermone tam simplici, ut facile intellegatur.